บทความ บันทึกหัวใจแกร่ง
จากหนังสือชีวจิต ฉบับที่ 231
16 พฤษภาคม 2551





บันทึกหัวใจแกร่ง
ด้วยแรงแห่งรัก (จบ)
ก้าวสู่ชัยชนะด้วยความเพียร

หลังจากที่โรส ได้ผ่านบททดสอบชีวิต
ทำให้เธอรู้จักความทุกข์มากขึ้น และเรียนรู้ว่า
โลกแห่งความเป็นจริง ไม่ใช่เป็นสิ่งที่
คนตาบอดอย่างเธอเผชิญได้โดยง่ายดาย

เพราะโรสมองไม่เห็น
จึงไวนักในเรื่องการจับความรู้สึกของคู่สนทนา
คำพูดส่อเสียดอันปราศจาการกลั่นกรอง
ที่หลุดออกมาจากปากของเพื่อน
ส่งผลให้ โรส รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว
พ่อเคยบอกว่า

การผูกมิตรย่อมดีกว่าการสร้างศัตรู
แต่ในกรณีนี้โรสทนไม่ไหว จริงๆ จึงตอกกลับไปอย่างไม่แคร์

“ขอโทษนะ เราทำตามกฎ”

โรสรู้ว่า คำพูดของเธอคงทำให้เพื่อนคนนั้น ไม่พอใจเอามากๆ
แต่คงไม่มีใครรู้ว่า ในขณะนั้น หัวใจดวงน้อยของเธอ
บอบช้ำยิ่งกว่า

คำก็สิทธิพิเศษ
คำก็ชาติหน้า จะได้เกิดมาตาดีๆเหมือนคนอื่นเขา

คำพูดเหล่านึ้ ยิ่งย้ำให้รู้สึกต่ำต้อย ด้อยค่าลงไปเรื่อยๆ

เมื่อวานก็ทีหนึ่งแล้ว ตอนที่เธอกำลังแกะหนังยางออกจากถุงข้าว
เพื่อนคนหนึ่ง แย่งไปทำ บอกว่า
มันยากเกินไป เราทำให้ดีกว่า ช้า เสียเวลา
เพื่อนหลายคน ไม่เข้าใจโรส ไม่ยอมรับคนพิการ
มองเห็นความพยายามของเธอว่า เป็นเรื่องเสียเวลา

แม้โรสพยายามที่จะไม่คิด
ทำความเข้าใจในข้อจำกัดของตัวเอง
และพยายามช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุด
เหมือนที่พ่อ กับ แม่สอน แต่สุดท้ายก็ได้คำตอบว่า
ตัวเอง “แตกต่างจากคนอื่นอยู่ดี”

โรสไม่รู้ด้วยซ้ำว่า น้ำตาที่รินไหลออกมา
ราวกับทำนบพังนั้น เกิดจากความรู้สึกต่ำต้อย
ที่ตกตะกอนทับถมอยู่ในจิตใจมาเป็นเวลานาน
หรือเกิดจากความโกรธที่คุกรุ่นกันแน่
แต่ไม่ว่าจะเกิดจากสาเหตุใด
ก็ทำให้โรสรู้สึกท้อแท้ และเรี่ยวแรงลดลงเรื่อยๆ

แต่เธอก็ต้องมีชีวิต
เพื่อเรียนรู้ที่จะยอมรับความจริง
และพยายามให้มากขึ้น จึงจะก้าวไปสู่ชัยชนะที่แท้จริงได้


เรียนรู้ที่จะยอมรับ
“โรสต้องรู้จักให้อภัยนะลูก
เราจะไห้คนอื่นมาเข้าใจเราหมดคงไม่ได้
เพราะบางครั้งเราเองยังไม่เข้าใจคนอื่นเลย ....
พ่อไม่ห้ามเลยหากลูกจะโกรธ เพื่อนคนนั้น
แต่หนูต้องไม่ลืมว่า
หากเราเอาแต่โกรธ และ อาฆาตพยาบาท
โรสก็จะไปโรงเรียนอย่างไม่มีความสุข”

“เหตุผลที่พ่อให้โรสไปเรียนร่วมกับคนอื่น
ก็เพื่อให้หนูได้เรียนรู้สิ่งที่เรียกว่า ปัญหา
ซึ่งในโลกแห่งความเป็นจริง เป็นแบบนี้
ต่อไป โรสต้องเจอกับเรื่องที่หนักหนากว่านี้อีกเยอะ
พ่อรู้ว่ามันอาจจะทำให้ลูกสาวของพ่อท้อแท้
และเสียใจอยู่บ้าง แต่เมื่อโรสพยายามอย่างเต็มที่
และผ่านมันไปได้ มันจะเป็นผลดีกับตัวโรสเอง “

คำพูดของพ่อน่าคิด
เอาเข้าจริงๆ บางครั้งโรสเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยด้วยซ้ำ
นับประสาอะไรจะให้คนมากมายมาเข้าใจโรส

เหตุที่ต้องมานั่งร้องให้ และระบายความในใจ
ต่อหน้า พ่อ แม่อย่างหมดเปลือกเช่นนี้ ก็เพราะ
โรสลืมคิดไปว่า
มนุษย์ ทุกคนมีความแตกต่างกันนั่นเอง

ใช่ .... โรสต่างจากคนอื่น ตรงที่ตาพิการ
แต่จะมีประโยชน์อะไรหากทุกๆวัน
โรสมุ่งคิดถึงแต่ข้อจำกัดของตนเอง
และเอาคำพูด กับการกระทำชองคนอื่น
มาบั่นทอนพลังของตัวเอง ให้รู้สึกแห้งเหี่ยว
หม่นเศร้า สู้หันมาใส่ใจกับความฝันของตัวเอง
ไม่ดีกว่าหรือ

โรสอยากเป็นครูสอนคนตาบอด
เหมือน อาจารย์ณัฐกานต์ ปิมป้อ
คุณครูสอนคนตาบอดที่โรสเคยเรียนด้วยตอนเด็กๆ
และนับถือท่านเหมือนแม่คนที่สอง
อาจารย์ท่านนี้สอนให้โรสมองโลกตามความเป็นจริง
เช่นเดียวกับที่ พ่อ และ แม่สอน

หากวันนี้โรสเอาแต่ท้อถอย ไม่กล้าสู้
และพิสูจน์ตัวเองให้ใครต่อใครเห็นว่า
แม้จะตาพิการ แต่ก็มีความมุ่งมั่นพยายามอย่างล้นเหลือ
ที่จะต่อสู้ คงไม่มีทางแน่ที่จะเดินไปถึงจุดหมายในเร็ววัน

แล้วโรสก็เรียนรู้ที่จะยอมจะยอมรับความจริงในที่สุด

ซึ่งทำให้เธอเรียนรู้ปัญหา และเดินหน้าต่อไปได้
เพื่อพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า
ไม่มีสิ่งที่หากเพียรพยายามอย่างเต็มที่แล้ว จะทำไม่ได้
แม้ว่าจะต้องใช้ทั้งกำลังกาย กำลังใจ เวลา
และการทุ่มเทมากกว่าคนอื่น เป็นร้อย เท่า พันเท่าก็ตาม

ความพยายามที่มากกว่า

สิ่งใหนที่คนทำไม่ได้ ..... คนทำได้

โรสจำไม่ได้แล้วว่าเคยได้ยินคำพูดประโยคนี้ที่ไหน
แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับว่า
มันส่งผลให้โรสพยายามที่จะใช้ทักษะทั้งหมดที่มีอยู่
มุ่งมั่น และเรียนรู้ทุกอย่างรอบตัว อย่างไม่ย่อท้อ

เริ่มจากการเรียนพิมพ์ดีด ระบบสัมผัส
แบบคนทั่วไปด้วยตัวเอง โดยอาศัยตาข้างซ้าย
ซึ่งมองเห็นได้ แค่ 10 % นั้นให้คุ้มค่า
ซึ่งทุกครั้งที่ครูสั่งรายงาน โรสจะต้องพิมพ์เป็นอักษรเบรลล์ก่อน
จากนั้นจึงนำมาพิมพ์เป็นภาษาปกติอีกที

ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ นั่งจ้องกระดานดำตาแป๋ว
แต่เวลานั่งเรียนหนังสืออยู่ในห้องนอกจากจะจดจ่อ
ตั้งใจฟังครูสอนแล้ว โรสยังมีเครื่องอัดเสียงขนาดเล็ก
คอยอัดเสียงของคุณครู มาเปิดฟัง
เพื่อทำความเข้าใจบทเรียนอีกรอบหนึ่ง

อยากอ่านหนังสือดีๆ เหมือนเพื่อนๆอ่าน
พ่อ กับแม่ ซึ่งสนับสนุนให้โรสเรียนรู้อย่างเต็มที่
ก็ช่วยหาหนังสือ ดีๆที่ตีพิมพ์เป็นอักษรเบรลล์
มาให้อ่านมากมาย เพื่อเพิ่มพูนความรู้ไม่เคยขาด

เห็น ริน น้องสาวสุดที่รัก ขี่จักรยานได้
โรสก็ไม่รอช้า ขอพ่อกับแม่ หัดรถจักรยาน
จนสามารถขี่ไปใหนมาใหนในละแวกบ้านได้
อย่างคล่องแคล่ว แม้ว่าจะล้มลุกคลุกคลาน
และเคยขี่ไปชนรถของเพื่อนบ้านหลายครั้งหลายครา
แต่สุดท้ายก็สามารถขี่จักรยาน
ไปรับลมที่ชายหาดได้สมใจ

โรสอยากเล่นดนตรี แต่ติดที่ไม่มีใครอยากสอน
ไม่เป็นไร
โรสสามารถเรียนรู้ด้วยตนเองได้
โดยการใช้ประสาทการได้ยินที่ดีเลิศของตัวเอง
มาเทียบเสียงโน้ต จนทุกคนยอมรับเป็นเสียงเดียวกันว่า
ฝีมือการเล่นอิเลคโทน ของโรส ทำได้ดี
ไม่แพ้นักดนตรีมืออาชีพ

เห็นน้องสาวร้องคาราโอเกะ เสียงเพราะ พริ้ง
แม้โรส จะมองหน้าจอไม่เห็น แต่เมื่อเธออยากร้องเพลงบ้าง
พ่อก็ไม่รอช้า รีบหาซีดีมาเปิดให้ฟัง
จนเธอสามารถจดจำ และร้องตามได้ อย่างไม่ผิดเพี้ยน



แม้แต่ภาษาอังกฤษ ที่ขึ้นชื่อว่า ยากในหมู่นักเรียนด้วยกัน
โรสก็ใช้พลังแห่งความพยายามที่มีอยู่อย่างล้นเหลือ
จดจำคำศัพท์ มากมายไว้ในหัว
และสามารถพูดได้อย่างคล่องแคล่ว

ผลจากความเพียรพยายามที่มีมากกว่าเพื่อนคนอื่นหลายเท่า
ส่งผลให้โรสเป็นเด็กตนบอดคนเดียว
ที่สามารถแต่งกลอนในวันสำคัญต่างๆ
ให้กับโรงเรียนมาโดยตลอด และ
รับหน้าที่ในการอ่านทำนองเสนาะ แทบทุกครั้งไปโดยปริยาย

พร้อมกันนั้นยังมีผู้ใหญ่ใจบุญ ได้เล็งเห็น
และมอบทุนการศึกษาให้กับโรส
หนึ่งในนั้นคือ
กองทุนมูลนิธิคุณอาระริ่น อุทกะพันธุ์

ซึ่งเป็นกองทุนการกุศล
ที่สนับสนุนส่งเสริมเด็กเรียนดี
มีความประพฤติเรียบร้อย
หลังจากทราบว่า โรสเขียนเรื่องราวของตัวเอง ลงในอินเตอร์เน็ต
โดยหวังว่าให้ผู้อ่านได้เข้าใจคนตาบอดมากขึ้น

ชัยชนะที่แท้จริง

ตอนเด็กๆ โรสเคยกลัว แมวมาก
แม่ซึ่งอยากที่จะให้โรสรู้จักเผชิญหน้ากับทุกสิ่ง
จับมือของโรสให้ลองจับ
โรสชั่งใจอยู่นาน .....
ที่สุดพอได้สัมผัส กับขนอันนุ่มนิ่มของมัน
โรสได้เรียนรู้ว่า เมื่อแมวมานอนบนตัก
ความกลัวจึงเปลี่ยนเป็นความเอ็นดู

“ความกลัว คือสิ่งที่เราสร้างขึ้นมาเอง
ถ้าไม่ลองทำความรู้จักกับมัน โรสก็จะไม่มีวันหายกลัว
เหมือนความทุกข์ไงลูก
ถ้าเราไม่รู้จักความทุกข์ ไม่เคยเสียใจ ไม่เคยร้องให้
เราจะไม่มีทางรู้เลยว่า ความสุขเวลาที่เราดีใจ
เวลาที่เราหัวเราะเป็นยังไง” แม่บอก

ถึงวันนี้ โรสเข้าใจในทุกอย่างที่แม่บอกอย่างแจ่มแจ้ง
แม้บางครั้งเวลาต้องอยู่ท่ามกลางสาธารณชน
โรสจะรู้สึกกลัวอยู่บ้าง แต่คิดได้ว่าไม่ไช่เรื่องแปลก
และทำใจยอมรับกับความจริงข้อนี้ได้
สายตาของใครต่อใคร
ก็หาใช่อุปสรรคสำหรับก้าวต่อไปของชีวิต

ดังที่ครั้งหนึ่ง เพื่อนรุ่นน้องแหกปากล้อโรสเสียงดังสนั่น

ยายเด็กตาบอด

แทนที่โรสจะโกรธ เธอกลับยิ้มให้
และใช้คำพูดที่อาจารย์ ณัฐกานต์ เคยสอนตอกกลับไปทันที

เด็กนักเรียนตาดี

เท่านั้นเอง คู่กรณีของเธอก็ถึงกับอึ้ง
พูดไม่ออกไปโดยพลัน

โรสได้เรียนรู้แล้วว่าชัยชนะอันยิ่งใหญ่ของเธอในครั้งนี้
หาใช่การให้ใครต่อใครยอมรับ นับถือ
หรือเล็งเห็นความสามารถของตัวเอง อย่างที่เคยเข้าใจ
แต่ทว่าคือการ ชนะใจตัวเอง ต่างหาก

และที่โรสมีจุดยืนที่แข็งแกร่งได้ในวันนี้
ก็ด้วย แรงแห่งรักของพ่อ กับแม่
ที่มีให้อย่างไม่มีวันหมดนั่นเอง



จบบริบูรณ์

ด้วยแรงแห่งรัก ( 1 ) บททดสอบจากโชคชะตา

ภาพถ่าย เบื้องหลังสารคดี บันทึกหัวใจแกร่ง ในชีวจิต

Create Date : 20 พฤษภาคม 2551
Last Update : 28 พฤษภาคม 2551 12:05:43 น.		9 comments
Counter : 2607 Pageviews.
Share Tweet